Prolog

     Mawiają, że na początku nie było nic. Nie wierzę w to, ponieważ każda nicość jest już czymś.

     Zawsze coś jednak było, istniało. Nawet na początku trzeciej ery, gdy wydawało się, że nie zostało już nic.

     Oceany wciąż pamiętają wzburzone fale rozrywające gładką taflę wody, by zalewać ludzi, budynki, zwierzęta czy rośliny. Monsuny zbierały wszystkie wspomnienia żyjących istot w wypełnione bólem i wrzaskami  zbiorowisko, po czym połykały je i zamykały w sobie na zawsze, jakby nigdy nie istniały. Glebom łatwo jest przypomnieć sobie o wielokrotnych trzęsieniach, rysujących się na ich powierzchniach. Ziemia pochłaniała każdą najmniejszą iskrę nadziei, jeszcze bardziej zachłannie niż woda – zostało jedynie echo krzyków unoszące się w powietrzu. Powiadają, że wiatry nadal przekazują sobie te smutne historie, zawarte w rykach ludzi. Że nadal pamiętają huragany, które wyszarpały dusze tylu niewinnych osób.

     Ale ludzie zawsze znajdują jakiś sposób, aby podnieść się z popiołów; wygrzebują nadzieję spod gruzów, choć czasem wydaje się to praktycznie niemożliwe. I, poczynając od takiej kruchej nadziei, hodują z niej przekonanie. Później powstają małe osady, by w końcu przerodzić się we wsie, miasta i metropolie. Niektórzy wierzą, że ludzkość nie upadła całkowicie, że jeszcze ma szansę być taka jak dawniej.

     Jednak nic nie jest takie samo dwa razy, choćbyśmy nie wiem jak tego pragnęli.

     Tak więc powstało całkiem nowe Państwo. Szybko wyznaczono władców – podejrzewam, że zostali nimi ci, którzy umieli kierować tłumem i zachowywali zdrowy rozsądek nawet, gdy niebo waliło im się na głowy. Władze poskładały to, co zostało z dawnej Europy jak puzzle, by wkrótce podzielić słaby kraj na cztery odłamy – Południową, Północną, Wschodnią i Zachodnią Stronę. Każda z nich posiadała własnego zarządcę, który, wraz z pozostałą trójką, przez długi czas żył w pokoju. Nie wiadomo, która Strona zasiała ziarno niezgody, nie wiadomo, dlaczego – pewnie chodziło o to, co zwykle: mniejsze terytorium, różnica w zasobach i majątku, z pewnością poszło o pieniądze. Zwykła, ludzka sprawa, która ponownie przewróciła życia tysięcy do góry nogami. Wkrótce Zachodnia i Wschodnia Strona zawarły sojusz i najechały na niczego nieświadomą Południową część Państwa.

     Znów nie zostało nic.

     Jedynie kratery po bombach. Rozkładające się zwłoki zagrzebane w pyle i piasku. Ubrania, których nikt już nigdy nie założy. Bezużyteczne przedmioty, paradoksalnie wciąż trzymające w sobie zapach właścicieli. Szepty śmierci, do tej pory słyszalne w bezkresnej ciszy.

     Północna Strona wciąż stawia opór. Zastanawiam się, czy mieszkańcy wiedzą, że to bezcelowe. Nie ma sensu odwlekać tego, co nieuniknione – lepiej spojrzeć mordercy w twarz, aby żył z poczuciem winy do końca swoich dni, niż w ostatniej chwili odwrócić wzrok i dać zbrodniarzowi satysfakcję z popełnionego czynu. Bardziej interesuje mnie jednak to, kto ostatecznie wygra – Zachodnia czy Wschodnia Strona – bo nie sądzę, aby ten sojusz trwał wiecznie.

     Lecz w końcu jesteśmy jeszcze my.

     Zatrzymaj się tam, gdzie teraz stoisz i spójrz w dół. Co widzisz? Niech zgadnę – podłogę, chodnik, trawę, jakiegokolwiek rodzaju podłoże. W takim razie wyobraź sobie, że pod twoją podłogą, pod tym chodnikiem, pod trawą, pod czymkolwiek, na czym właśnie stoisz, jestem ja. Ja i dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć innych osób nie znających swojego przeznaczenia.

     Mawiają, że każdy jest kowalem swojego losu. W to również nie wierzę, ponieważ mój los napisał ktoś inny.

~~~~

     Jeszcze przez chwilę owiewa mnie chłodna łuna jaskiń. Krok za krokiem zbliżam się do czegoś niesamowitego – czegoś, co mój umysł nie potrafił wcześniej wykształcić w podświadomości. Mimo to gdy widzę je po raz pierwszy, nareszcie czuję się cały, kompletny. Zupełnie, jakby wcześniej pozbawiono mnie części własnego ciała, a ja byłem zmuszony egzystować z trwałą wyrwą wewnątrz.

     W tej chwili jednak idę śmiało przed siebie, nie bacząc na konsekwencje. Nawet nie dopuszczam do siebie myśli, by po dotarciu do celu czyhało na nas niebezpieczeństwo. Jakbym w jego blasku stracił zdrowy rozsądek. 

     Ale czy nie jestem upoważniony? Tudzież to tylko jeden widok – coś, co w całym życiu miga nam przed oczami, a my idziemy dalej, całkowicie nie zwracając na niego uwagi.

     Śmieję się cicho, przez co zwracam na siebie jej uwagę. Stoi przy mnie, nie zauważając mojego ramienia, które jest gotowe przyjąć zamiast niej cios. Oczarowana, patrzy przed siebie. Nie dostrzega mojego czujnego spojrzenia i rozdziawionych ust, gdy podziwiam to samo, co każdy inny za nami. 

     Nareszcie czuję się szczęśliwy; tak, jak jeszcze nigdy wcześniej, jak pragnąłem od zawsze, choć nawet siebie o to nie podejrzewałem. Zastanawia mnie, czego doznają ludzie za mną. 

     Wszyscy stoją ramię w ramię, jak brat z bratem. Zjednoczeni i gotowi do poświęceń. Nie mogę uwierzyć, że jeszcze kilka dni temu byli sobie całkiem obcymi istotami. Teraz, kiedy część kłopotów jest za nami, jestem ciekaw, co pozostało do zrobienia. Czy jeszcze coś na nas czeka? 

     Kręcę z niedowierzaniem głową, zdziwiony emocjami, które mną targają. Ona najwyraźniej to zauważa, bo odwraca się w moją stronę i z niewzruszonym wyrazem twarzy chwyta mnie za rękę. To do niej zupełnie niepodobne. 

     Myślę o tych, którzy zmuszeni byli zginąć, by pozwolić nam dotrzeć w to miejsce, gdzie dobrnęliśmy. Wspominam wszystkie chwile zwątpienia i niewiedzy, później srogo odpokutowane, by w ostateczności pomóc mi w chwili wyboru. 

     Dziś mam nadzieję, co kilka dób wstecz wydałoby mi się niemożliwe. Choć – jakby się nad tym zastanowić – czy istnieją rzeczy niemożliwe? W zaledwie parę godzin udowodniliśmy, że nie. Bo jak można wytłumaczyć minione wydarzenia? 

     Odpowiedź jest niebywale prosta – nie da się.

     W pewnym sensie moje serce bije szybciej na myśl o nieznanej przyszłości, która już nigdy w choć małym stopniu nie przypomni tej starej, doskonale znanej przeszłości stworzonej z mniejszych i tych nieporównywalnie wielkich kłamstw. Teraz moje życie sklepia prawda, przerywana co jakiś czas swym przeciwieństwem. Mimo to wierzę, że jutro będzie lepsze, a dzięki wytrwałości wypielę resztki oszustw. 

     Słyszę za sobą stłumione westchnienia zachwytu. Przypuszczam, iż ostatni dołączyli do tłumu u wyjścia. Zerkam za siebie, a na twarzach zgromadzonych widzę to samo – determinację i dozę niedowierzania. Unoszę lewy kącik ust do góry, tak jak to mam w zwyczaju, po czym przypominam sobie, że zareagowałem tak samo na blask na skórze, wcześniej pogrążonej w półmroku. Dla większości zjawisko, którego jesteśmy świadkami, podchodzi pod kategorię rzeczy niemożliwych. Dla mnie przestały one istnieć już dawno temu.

     Jeśli jednak wierzysz w niemożliwość, wiedz, że nie doświadczyłeś ani grama tego, co życie ma do zaoferowania. Wcześniej nie podejrzewałem, jak wiele miejsca we wszechświecie rości sobie okrucieństwo. Ilość ta jest niemal niepojęta, a jednak kiedy spojrzysz z kolei na miłość, zauważysz, jak nieporównywalne są te jednostki. 

     Bo jak może istnieć niemożliwość, skoro wszyscy żyjemy w świecie, w którym cierpienie równoważy miłość?

     Robię krok przed siebie, a każdy inny idzie za moim przykładem. To prawda, nie wiem, co spotka mnie jutro, ale jedyne, czego jestem pewien to to, że stawimy czoło przyszłości razem.

     Ramię w ramię.

_______

"Ja dopowiem jedynie, że to moja pierwsza historia po rocznej przerwie od blogowania. Przez dwanaście miesięcy byłam wierna tylko jednemu opowiadaniu, które i tak wyrzuciłam do kosza, więc kiedy wpadłyśmy z Wellesie na ten pomysł, po prostu nie mogłam się oprzeć. Rozdział dedykuję Weronice (Wellesie), za to, że pomogła mi na nowo rozprostować skrzydła i zachęciła do pisania."

-Asliri

"Muszę przyznać, że prolog pisało mi się niesamowicie łatwo, ale to zasługa Asliri. A kogóż by innego? Mam też nadzieję, że nadmierna ilość cytatów nie zakłóciła wam w odbieraniu lektury. Swoją część dedykuję Ani(Asliri). No i, oczywiście, liczę, że spodoba wam się to, co razem wymyśliłyśmy."

-Wellesie